Bruno noemde zijde plus afwerklaag papier. (rijstpapier) dat een sterk 'doek' doet geven. Zijde met spanlak wordt alleen al zeer sterk. Met papier nog een een mooie afwerklaag.
Tissue is een -niet gelijmd- papier waar geen korrel rijst aan te pas is gekomen, het is
geen rijstpapier.
Tissue is weliswaar een mooie toplaag, maar dat is niet de hoofdreden voor het gebruik.
Zijde alleen neemt veel meer spanlak op dan een zijde-tissue composiet.
En, nog veel belangrijker:
Zijde alleen is niet erg torsiestijf, torsie belast de laklaag enorm.
Tissue is zeer torsiestijf, maar kan nagenoeg geen drukbelasting aan (lees: er zit zo een gat in).
Een zijde-tissue composiet is zowel heel torsiestijf (veel stijver dan de gebruikelijke foliebekledingen) als doorprikbestendig (maar weer niet zo veel als de gemiddelde foliebekleding).
Een van de zaken die je (in tegenstelling tot popular belief) niet moet gebruiken is filler (porienvuller).
Voldoende -etapsgewijs- schuren (zie de Jong) en zuinig gebruik van balsa filler leveren een voldoende glad oppervlak om het composiet op te zetten (het is n.l. dikker dan de meeste folies).
De meeste fillerwerking komt van de transparante toplaag.
Omdat mijn eigen wedstrijdvliegcarriere al bijna 5 jaar in een sabbattical verkeert, ben ik nog niet toegekomen aan experimenten met een nieuwe, lichtere transparante toplaag, die nu (electro) niet meer brandstofbestendig hoeft te zijn.
Daar ligt dus nog een terrein voor nieuwe ontdekkingen.