Mijn broer kreeg in 1972 voor zijn communie een vrijvlucht model Zephyr, maar heeft er nooit mee gevlogen
Maar het fascineerde me als 10-jarige destijds, en de geur van die dope waarmee het papier op de vleugels werd bevestigd herken ik tot op vandaag nog heel goed.
Pas veel later, toen mijn studies in 1985 ten einde waren en ik begon te werken, ging ik naar een modelbouw winkeltje, waar een kettingrokende oude man me wat advies gaf over beginnermodellen, en ik selecteerde uiteindelijk dit model van Manua, de Ginca:
Uren plezier heb ik beleefd aan de bouw hiervan, en ik kocht er een Super Tigre motor bij, die ik geduldig deed inlopen, buiten, in de winter.
De eerste vlucht, in een weide in de buurt, verliep voorspelbaar slecht: het model maakte te weinig snelheid, maar ik kreeg hem wel in de lucht gesleurd, met het klassieke overtrekken tot gevolg.
Ik vond daarna een club in de buurt, maar die was toen al puur electro, en dus ging het model aan de kant.
Een vijftal jaren later kwam een collega met het idee om zelf een club te stichten in de buurt van het werk, maar ook puur electro. Ik kocht mij eerst een Graupner zwevertje dat ik met de elastiek omhoog bracht, en leerde zo de basis. Later kocht ik een Electro Junior, en daar leerde ik pas echt mee vliegen.
Nog een paar jaar later kwam er een huis om te verbouwen, en een kind, en was het gedaan met vliegen tot 2012, toen ben ik terug naar die club in de buurt gegaan, met mijn Junior en een Fun Cub.
De Ginca heeft nog steeds niet gevlogen, maar ik speel met het idee om die elektrisch te maken, zodat die toch eens ooit een echte vlucht zou maken.