Mijn Zlin 226 A opnieuw gebouwd.

Midden jaren 70 was mijn laatste LB model een Zlin 226A ontworpen door F Warburton.
Eerst uitgerust met een Super Tigre C 35 en later na een reparatie een Super Tigre G 21 46.
Best veel mee gevlogen maar het RC vliegen was mijn doel.
Vanaf 1977 heb ik uitsluitend RC gevlogen en al snel werd het RC1 en later F3A.
Alle stadions van dit soort modellen doorlopen en mijn vaardigheden werden beter.
Eind 2022 kwam ik weer in contact met "" Packard"" met de vraag of hij misschien nog in het bezit was van een Webra mach 2 Die had hij niet maar hij had wel een aantal Super Tigre motoren, welke hij aanbood.
Kijk maar zei hij en wat ik kreeg was een hele geschiedenis aan LB Super Tigres LB motoren.
Contact met F2B Erik leverde mij een verzameling onderdelen op om met naam de G21 46 motoren weer opnieuw op te bouwen, we hebben wat geruild.
Mede daardoor zijn er een aantal bijzondere Super Tigre motoren ontstaan.
In ieder geval een motor die verleden in mijn plannen om mijn laatste LB Zlin 226 weer opnieuw te bouwen.
Het bouwen van historische RC1 modellen heeft ook mijn passie, mijn F3A modellen zijn ARF met alleen wat montage van een motor en wat servo s.
Ik ben begonnen met een Klein RC 1-model, de Minare.
Dit model heeft schuimvleugels en bij het uitmeten van de platen zag ik dat er ook een paar platen voor de Zlin-pasten binnen de contouren van de schuimplaten zijn.
Gelijk maar een paar vormen gesneden en wat mallen CNC gemaakt van Formica.
Het profiel gesneden en de tuimelaar op advies van Eric "modern"gemaakt.
Ik denk dat er bij LBers wat gefronste wenkbrauwvliegen komt als je over schuim begint.
Maar geef het een kans.
Omdat veel discussies over gewicht gaan, begin ik met een foto van een schuimvleugelhelft van 39 gram.
Er moet nog wat weg worden vrijgemaakt om uiteindelijk op 25 gram te eindigen.
50 gram voor een complete schuimvleugel lijkt mij acceptabel.
Er zijn nog veel keuzes te maken, het doel is de volgende zomer een nieuw gebouwde Zlin te verklaren. .
Of ik er mee ga vliegen weet ik niet maar het bouwen zal veel plezier ontdekken.

 

Ook het oude handvat weer wat opgefrist, een nieuw verflaagje doet wonderen.
Of het nu goed is weet ik nog niet maar hier heb ik altijd mee gevlogen.

Lijnen van verzinkt staal zijn nog steeds te koop bij Faber in Duitsland.
2 rollen van 25 m1 besteld met 26 KGF trekkracht.
RVS van Ali lijkt mij niet goed te lussen.
Maar mogelijk met wat busjes zoals bij closed loop systemen kan ook een oplossing zijn.
Eerst maar eens de bekende methode gebruiken.

 

Hoi Ed,
Die gaten in het schuim mogen best wat groter, hoor. Een schuimdikte van 6 mm is voldoende, ook voor de 'hoofdligger'. De vleugel zal zijn sterkte toch moeten hebben van de balsa indekking en de tissue/spanlak bekleding. De ophanging van de tuimelaar kan aan een M4 boutje wat aan de onder- en bovenkant van de vleugel (dus op de indekking) wordt opgehangen aan een plaatje 2 mm triplex met de breedte van de rompbinnenkant en een lengte van pakweg 4 cm. En in die plaatjes mogen ook wel een paar verlichtingsgaten. Wil je het onderstel in de vleugel of in de romp inbouwen?
Groeten,
Henk

 

Hoi Ed,
Géén busjes! En ook geen Ali-staal, lijkt me. Leuk dat je nog 'diamant litze' gevonden hebt. RVS is op zich prima, maar kies dan voor een goede kwaliteit van bijvoorbeeld Brodak of SIG in de VS. Grappig genoeg bevelen die wel het gebruik van busjes aan, maar oogjes moet je echt knopen. Bij vertinde lijnen kan dat zonder een ringetje, bij RVS lijnen is een ringetje wel nodig. En dan achter het oogje een kousje om de overgang van oogje naar de lijn geleidelijk te maken. Dit kwam laatst nog op dit forum voorbij, zie: https://www.modelbouwforum.nl/threads/oogjes-maken-aan-staystrate.284626/

 

Dank voor je reactie, ik zal de gaten wat groter aftekenen ,was van plan de gaten open te laten als bij een spanten vleugel en te bekleden met zijde.
Dan ontstaan er 2 liggers
De tuimelaar is voorzien in het hart van de vleugel de gaten zijn er al in gesneden.



Het onderstel komt in de vleugel.

 

De diamantlitze kan je bij gerard Faber Modellbau kopen.

 

Na wat advies is dit de vorm en de dimensie van de tuimelaar,
2 mm koolstof met koperen busjes in de bevestiging punten van de lijnen en als glijlager voor het draaipunt.

 

18 mm op de bellcrank is, naar huidige inzichten, een héél korte pook.
Minimaal 25, beter nog 30 nemen.
Dan ook de flap- en hoogteroerhorn ook verhoudingsgewijs langer nemen.
Als stootstangen carbon pijp nemen ( 6 á 7 mm)
Henk heeft daar in zijn bouwverslagen volgens mij goede voorbeelden gegeven en anders komt hij daar nog wel even op terug.
Zo maak je van een, oorspronkelijk, verende, wiebelige besturing iets dat ook bij wat hogere roerdruk (het waait en je probeert krap te sturen) goed blijft werken. Ja, en zelfs ook bij een .35 model! Je bespaart je daarmee een hoop onverklaarbare, slechte vliegeigenschappen.

 

Wel nee, Bruno, 18 mm is de juiste maat voor de korte pook. Zo doe ik het al jaren. Toen we begonnen in de jaren '70 was de meest gebruikte maat 25 mm, dat is op grond van ervaring in stapjes terug gebracht naar 18 mm. Die maat is correct voor hoorns van pakweg 30 mm. Bij de oude tuimelaar maat van 25 mm bij een lengte van 75 mm lang had je juist hoorntjes van 12 tot 15 mm waar je geen kracht mee kon zetten.
Ed, hoe dik zijn die 'diamantlitze?

 

Des te beter....

 

18 mm is dus OK voor de korte pook, Ik ben ook naar aanleiding van de opmerkingen aan het schetsen gegaan.
De tuimelaar wordt 95 x 18 mm de hevels van 3 mm verenstaal en de arm vereist wat draaibankwerk,
Als ik een M8 bout neem van 10.6 kwaliteit staal deze afdraai tot 6 mm en laat uitlopen in m3 draad is dit voldoende stevig voor de aansturing.
De stuurstangen maak ik dan 6 mm koolstof met een aansturing van teflon kogelgewrichten welke ik ook bij de 2.7 M F3AX modellen gebruik.
Spelingvrij en 4 stuks voor 2 gram en tot 150 kgf bestand, door de hoogte te stellen met m3 borgmoeren is elke uitslag in te stellen.
De lengte van de stuurstang kan met de m3 draad in de kogel worden gesteld.

De diamantlitze is 19x 0,1 mm maakt 1,9 mm.


De bevestiging aan de 6 mm koolstof buis.

 

Een kunstvlucht model vliegt met een lijntrek van 2,7 keer het eigen gewicht. Ga je omhoog of met wind naar beneden dan kan dat een beetje meer of minder zijn. Als de pook op je tuimelaar 2,5 keer kleiner is dan de halve breedte van de tuimelaar dan kun je een een maximale kracht op de stootstang zetten van 2,5 keer 2,7 keer het eigen gewicht. Met 150kg zit je veilig. Uiteraard trek je niet met alle lijntrek aan de tuimelaar om te sturen, in werkelijkheid staat er ongeveer 3kg maximaal op de stootstang.

De hefboom achter de vleugel moet groot genoeg zijn om de boel niet te nerveus te maken, de achterste stootstang moet aan de kant van de vleugel een gelijke of hogere afstelling hebben dan op het stabilo zodat de verhouding ergens tussen 1 op 1 en 30 graden voor en 45 graden achter zit. Op je tekening zit de stootstang achter op 20mm en voor staat er geen maat, dat moet 20 tot 30mm zijn, bij een wat zwaarder model zou ik beginnen met een 1 op 1 afstelling.

Meestal solderen we aan de flaphorn een 4mm bout waarop een nylon blokje geschroefd zit, de Yatchenko wedstrijd modellen hebben daar een 3mm bout voor.

 

Dank voor de uitleg, weer wat verder, ik ga toch eerst de besturing maken in een proefopstelling.
Een nylon blokje op een M4 draad lukt wel.
Maar begrijp ik goed dat beide stootstangen op 30 mm hoogte aan de flaphorn bout bevestigd zijn.
Mag het ook teflon zijn of aluminium voor het blokje.

 

In alle bouwverslagen van Henk kun je zien hoe hij de besturing in elkaar zet. Als je de bout in het hart van de flaphorn zet dan zit het gaatje voor de bout, de hoek van de korte stootstang en de offset op de flaphorn maakt dan ongeveer een haakse hoek wat een symmetrische besturing oplevert. Aan de achterkant is de stootstang lang genoeg om dat effect op te heffen.

https://www.modelbouwforum.nl/threads/project-gran-canaria.254945/page-2 beetje naar beneden scrollen kom je de foto vanzelf tegen.

Teflon is goed, Delrin of Nylon ook. Aluminium beter niet omdat het slijpsel van aluminium oxideert en daar maken ze schuurpapier van, dan slijt het erg snel uit.

 

Voor de stootstangen gebruik ik ook koolstof buis met een binnendiameter van 6 mm. Daar lijm ik dan aan de ene kant een stuk bromfietsspaak in, met een omgebogen eind wat in de hoogteroerhoorn komt. In de andere kant lijm ik twee M3 Rampa moeren, en daar schroef ik een stuk lasdraad in waar ik M3 op gesneden heb, of ook weer een stuk bromfietsspaak. Dat is met 2,7 mm iets dunner, maar daar heb ik nog nooit problemen mee gehad. Dit is dus het verstelbare eind, nodig voor het trimmen (maar dan moet je er wel bij kunnen...) Reden van deze 'ouderwetse' aanpak is dat ik graag wat speling op de besturing heb, dan wordt niet elke trilling van het handvat of kleine turbulentie overgebracht op het model. Op de flaps liefst weinig speling, op de hoogteroeren vind ik 1 tot 2 mm speling prettig. En met kogelgewrichten heb je geen speling. Toch zijn er stuntvliegers die juist géén speling op de besturing willen, maar die zullen anders in elkaar zitten dan ik.
Vlieglijnen voor een model met een ST 46 of groter hoeven maar 0,4 mm dik te zijn... Sommigen zeggen 0,38. Met de ST 46 in de Zlin zou ik een lengte van 19 meter kiezen. Tot 6cc, zeg maar Nobler/Fox, heb je aan 0,33 mm genoeg (maar met een 6 cc in de Zlin moet je je lijnen niet langer dan 18 meter maken). Zelfs voor mijn lead-outs gebruik ik 'slechts' 0,8 mm staalkabel van Graupner (zakje van 2 meter).

 

Stapje voor stapje begint het duidelijk te worden, mijn kogelgewricht aanpak heeft alles te maken met geen speling maar ik weet nog niet waar mijn voorkeur naar uit gaat.
Ik ga alvast de besturing in 2 varianten maken in een proefopstelling.
Voor lead outs kan ik ook closed loop staalkabel gebruiken hiervan is voldoende op voorraad.
Is er ook een voorbeeld om de lead-outs aan de gesoldeerde oogjes te maken.
Vandaag heb ik ook de lijnen binnen gekregen 0.5 mm waarvan ik eerder dacht dat het 26x 01= 1.9 mm is

 

Zoals Henk al aangaf is 0,5 mm te zwaar. Het is bedoel voor schaalmodellen van 2 tot 3 kilo.
Tussen 1 en 2 kilo is 0,38 mm gebruikelijk.
Een model als een Nobler (1200 gram) met een .35 zou ook ik zelfs liever aan 0,33 vliegen.
Die te zware lijnen zullen bij iedere stuurbeweging gaan zwiepen als een springtouw en daarmee het model aan het schommelen brengen.
Heb je niet voldoende (zoals beschreven) speling in je besturing dan kunnen die bewegingen ook nog eens worden omgezet in bewegingen van de stuurvlakken, zodat het model daar ook op reageert. Kortom, een "Bumpy Ride".
Ik lees "gesoldeerde oogjes"... Hoe had je je dat voorgesteld?
Hier staat hoe ik dat aanpak.
Vele wegen leiden naar Rome en ik ervaar mijn ( geleende!) methode als de kortste, maar veel collega's de hunne eveneens, dus uiteindelijk vind je je eigen weg wel.
Voor zowel de verbinding tussen lijnen en lead outs als tussen lijnen en handvat gebruiken we connectoren.
Meestal zijn die van de schaar- of de schuifvariant.

:

 

Bij een hoogte correctie wil je dat de flaps eerder effect hebben dan het hoogteroer, reageert het hoogteroer eerder dan verander je je invalshoek en is het lastiger netjes vlak te vliegen. Daarom maken we op het hoogteroer een beetje speling, voordeel van een nylon blokje is dat je het gat netjes passend kunt maken of vervangen door een blokje met een groter gat en als dat niet bevalt het eerdere blokje weer terug kunt plaatsen.

 

Het wordt steeds leuker, een nylon blokje met een speling vrije directe aansturing en een hoogteroer aansturing met wat speling.
Ik heb wel een idee naar dat wil ik eerst uittesten.

 

Bedankt Bruno, ik zal dunnere lijnen bestellen, heb ik in ieder geval genoeg 0.5 lijn voor closed loop besturing.
De connectoren kan ik zoo bestellen.